Gebeliğe özgü bir durum olan preeklampsi, bebek bekleyen annelerin %5-10'unu etkiler ve hem anne hem de fetus sağlığı için önemli bir tehdit olup, anne ve perinatal ölümlerin önde gelen nedenidir. Son çalışmalar erken gebelikteki homosistein (HCY) düzeyleri ile preeklampsi gelişme riski arasında güçlü bir korelasyon olduğunu ortaya koymuştur.

Erken Gebelik HCY ve Preeklampsi Arasındaki Bağlantı

Shanghai Jiao Tong Üniversitesi'nden araştırmacılar, hamileliğin erken dönemindeki yüksek homosistein seviyeleri ile şiddetli preeklampsi riski arasında anlamlı bir ilişki tespit etti.

Retrospektif kohort çalışmasına 147 preeklampsi vakası (103 hafif ve 44 şiddetli) ve 147 gestasyonel hipertansiyon vakası dahil edildi; gebelikleri boyunca normal kan basıncını ve proteinüri içermeyen durumu koruyan 4418 kadından oluşan bir kontrol grubu vardı. Gebeliğin 11. ve 13. haftaları arasında alınan kan örneklerinden serum homosistein, folat ve B12 vitamini düzeyleri ölçüldü ve düzeltilmiş olasılık oranlarını (aOR'ler) ve %95 güven aralıklarını (CI'ler) hesaplamak için lojistik regresyon modeli kullanıldı.

Çalışma, gestasyonel hipertansiyon ve preeklampsi gelişen kadınların daha yaşlı olduğunu ve BMI'larının kontrol grubuna göre daha yüksek olduğunu buldu. Preeklampsili kadınlar daha az eğitimliyken, gebelik hipertansiyonu olanların ilk kez anne olma olasılıkları daha yüksekti. Özellikle şiddetli preeklampsisi olan kadınların serum homosistein seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (medyan: 8,50 μmol/L'ye karşı 7,33 μmol/L, P<0,001). Potansiyel karıştırıcı faktörlere göre düzeltme yapıldıktan sonra homosistein için düzeltilmiş olasılık oranı 1,12 (%95 GA 1,06-1,20) idi.

Sülfür içeren bir amino asit olan homosistein (HCY), metabolizma için folat, B12 vitamini ve 5,10-metilentetrahidrofolat redüktaz (MTHFR) enzimini gerektirir. Yüksek HCY seviyeleri endotel hasarına neden olarak, trombozu teşvik ederek ve oksidatif stresi indükleyerek preeklampsiye katkıda bulunabilir. Bu nedenle hamileliğin erken döneminde HCY seviyelerini kontrol etmek preeklampsi riskini azaltmak için etkili bir strateji olabilir.

6S-5-Metiltetrahidrofolat: HCY Düzeylerinin Azaltılması ve Preeklampsinin Önlenmesi

Folatın aktif formu olan 6S-5-Metiltetrahidrofolat, HCY metabolizmasında çok önemli bir rol oynar. Bir metil grubu bağışlayarak HCY'nin tekrar metiyonine dönüştürülmesine yardımcı olur ve böylece kandaki HCY seviyelerini azaltır. Çalışmalar, 6S-5-metiltetrahidrofolat takviyesinin folat metabolizmasını iyileştirebileceğini, HCY düzeylerini düşürebileceğini ve preeklampsi riskini azaltabileceğini göstermiştir.

6S-5-metiltetrahidrofolatın çeşitli formları arasında Naturalizasyon folatı (Magnafolat), özellikle anne ve bebek sağlığı için önemli olan yüksek güvenlik profiliyle öne çıkıyor. Folatın bu formu, formaldehit ve p-toluensülfonik asit gibi zararlı maddeler kullanılmadan üretilir ve JK12A ve 5-metiltetrahidrofolat kalsiyum gibi yabancı maddelerin seviyelerini toksik olmayan seviyelere sıkı bir şekilde kontrol eder. Serum ve kırmızı kan hücresi folat düzeylerini hızlı bir şekilde artırabilir, bu da onu anneler ve bebekler için tercih edilen bir aktif folat haline getirir.

Referans

1. Sun, F., Qian, W., Zhang, C., Fan, J.-X. ve Huang, H.-F. (2017). Birinci Trimesterde Maternal Serum Homosistein Düzeyinin Gestasyonel Hipertansiyon ve Preeklampsi Gelişimi ile İlişkisi. Tıp Bilimi Monitörü, 23, 5396-5401. doi:10.12659/MSM.905055

2. Saccone G, Sarno L, Roman A, Donadono V, Maruotti GM, Martinelli P. Tekrarlayan preeklampsinin önlenmesinde 5-Metil-tetrahidrofolat. J Matern Fetal Yenidoğan Med. 2015; DOI: 10.3109/14767058.2015.1023189.

3. Lian Zenlin, Liu Kang, Gu Jinhua, Cheng Yongzhi ve diğerleri. Folat ve 5-metiltetrahidrofolatın biyolojik özellikleri ve uygulamaları. Çin'de Gıda Katkı Maddeleri, 2022(2).

4. Lamers Y, Prinz-Langenohl R, Braumswig S, Pietrzik K. Doğurganlık çağındaki kadınlarda kırmızı kan hücresi folat konsantrasyonları, [6S]-5-metiltetrahidrofolat takviyesi sonrasında folik asit takviyesine göre daha fazla artar. Ben J Clin Nutr. 2006;84:156-161.